Rycerze Zakonu Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie osadzając się na ziemi chełmińskiej już w 1230 r., uzyskali od księcia Konrada Mazowieckiego akt zrzeczenia się regale menniczego, a w 1233 r. określili zasady mennictwa przy lokalizacji Chełmna i Torunia. Główną mennicę zorganizowali w Toruniu, następnie w Elblągu (1246 r.,) i Królewcu (1255 r.). W późniejszym okresie otwarto mennice w Gdańsku, Malborku oraz Świdwinie i Choszcznie. Mennice pracowały w różnych okresach ze zmiennym natężeniem.