Pierwszą próbę wprowadzenia nowego, powojennego środka płatniczego podjęto już w 1944 r., kiedy to 24 sierpnia Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego ogłosił dekret o emisji pieniądza papierowego. Wydano wówczas za pośrednictwem Centralnej Kasy Skarbowej bilety sygnowane przez Narodowy Bank Polski, który w rzeczywistości powołano dopiero 15 stycznia 1945 r. Bilety tej pierwszej, powojennej emisji, którą nazwano „serią lubelską” drukowano początkowo w Moskwie przez firmę GOZNAK, by następnie przenieść produkcję do Krakowa i Łodzi. Wydruki moskiewskie charakteryzował błąd klauzuli prawnej w sformułowaniu: ”…jest obowiązkowym”, zamiast „…jest obowiązkowe”.

Do obiegu weszły następujące nominały „serii lubelskiej”: 50 groszy oraz 1, 2, 5, 10, 20, 50, 100 i 500 złotych z datą emisji 1944 r. Mocą dekretu z dnia 20 listopada 1944 r. nowy pieniądz stał się wyłącznym środkiem płatniczym na terenie województwa białostockiego, zastępując markę niemiecką (Reichsmark) po kursie wymiany 1:1.