W 1925 r. w polskiej gospodarce pojawiła się recesja, pogłębiał się deficyt budżetowy i wystąpiła inflacja. Przyczyną takiego stanu była m.in. duża ilość pieniądza na rynku, którego emisja miała finansować deficyt budżetowy oraz wojna celna z Niemcami.

Na tę sytuację zaczął negatywnie reagować złoty, notując znaczący spadek wartości i coraz bardziej odbiegając od kursu parytetowego ustalonego w 1924 r. Interwencja rządu na rynku nie przynosiła oczekiwanych rezultatów, a władze Banku Polskiego SA nie zgadzały się do końca z formą działań naprawczych proponowanych przez Władysława Grabskiego. Ostatecznie premier podał się do dymisji w listopadzie 1925 r., a w 1927 r. zmodyfikowano założenia systemu pieniężnego, obniżając parytet złotego. Przy nowym parytecie kurs dolara amerykańskiego wynosił 8,91 złotego. Powyższe zmiany znalazły przełożenie na pieniądz obiegowy, w którym obniżono zawartość srebra. W obiegu pojawiły się nowe typy monet srebrnych o nominale 5 złotych oraz 1 złoty wykonany z niklu. Nominały 1 i 2 złote z lat 1924-1925 zaczęto wycofywać z rynku.