Nieustabilizowane finanse Rzeczypospolitej na początku lat 20. XX w., brak bilansu pomiędzy wydatkami państwa a przychodami, powodowały coraz większe zadłużenie. Podstawowym narzędziem rządu w walce z deficytem budżetowym stało się zaciąganie kredytów w Polskiej Krajowej Kasie Pożyczkowej, która z kolei wprowadzała coraz większą ilość pieniądza na rynek.

W ostateczności coraz większa ilość pieniądza w obiegu, ciągłe zmiany gabinetów powodujące niestabilną sytuację polityczną oraz brak odpowiednich i radykalnych reform finansów publicznych doprowadziły do pojawienia się inflacji, która przerodziła się w 1923 r. w hiperinflację.

Aby sprostać narastającym potrzebom rynku pieniężnego, zaczęto wprowadzać do obiegu coraz wyższe nominały banknotów.