5 listopada 1916 r. cesarz Rzeszy Niemieckiej Wilhelm II oraz cesarz Austro-Węgier Franciszek Józef I podpisali porozumienie o wskrzeszeniu Królestwa Polskiego. Aby podkreślić pewną niezależność Królestwa Polskiego władze niemieckie wprowadziły nawet odrębną walutę – markę polską i powołały instytucję kasowo-bankową pod nazwą Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa (w rzeczywistości agenda Banku Rzeszy), która miała prawo emisji nowego pieniądza i działała w tzw. Generał-Gubernatorstwie Warszawskim, będącym jednostką administracyjno-polityczną Królestwa Polskiego.

Markę polską wprowadzono do obiegu 26 kwietnia 1917 r. z datą emisji na banknotach 9 grudnia 1916 r. Nowy pieniądz miał napisy w języku polskim, zarówno na monetach i banknotach. Dodatkowo na pieniądzu papierowym zamieszczono renesansowego orła polskiego, co jeszcze bardziej miało przekonać ludność polską do nowej waluty.

Marka polska została w obiegu do zakończenia wojny, a następnie stała się walutą przejściową w odrodzonej Polsce. Władze II RP utrzymały płatniczy charakter banknotów Generał-Gubernatorstwa Warszawskiego do 30 listopada 1923 r., natomiast Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa otrzymała prawo emisji marki polskiej do momentu powołania nowej instytucji emisyjnej i wprowadzenia nowej waluty.