Powstał z inicjatywy księcia Ksawerego Druckiego-Lubeckiego, ministra skarbu Królestwa Polskiego w latach 1821-1830. Bank rozpoczął działalność 6 maja 1828 r. w Warszawie. Prezesem instytucji został Ludwik Jelski, wiceprezesem Józef Lubowidzki, natomiast dyrektorami: Ignacy Bolesta, Paweł Głuszyński i Henryk Łubieński.
Bank Polski był bankiem państwowym o kapitale zakładowym 30 mln złotych polskich. Był instytucją emisyjną, z prawem do emisji biletów złotego polskiego, do wysokości kapitałów zakładowych.
Sukcesywne ograniczanie autonomii Królestwa Polskiego po powstaniach doprowadziło w 1885 r. do likwidacji Banku Polskiego i przekształcenia w oddział rosyjskiego Banku Państwa.
Bank Polski emitował bilety opierając się na monometalizmie srebrnym – bilety były wymienialne na monety srebrne.
Bank Polski zajmował się obsługą długu publicznego, emisją pożyczek skarbowych, przechowywał depozyty i fundusze instytucji publicznych.
Bank Polski kupował i sprzedawał papiery wartościowe.
Bank Polski prowadził rachunki depozytowe osób i podmiotów gospodarczych.
Bank Polski prowadził handel na własny rachunek podstawowymi towarami.
Bank Polski prowadził działalność kredytową, udzielał pożyczek wekslowych i lombardowych.
Bank Polski wspierał pożyczkami inicjatywy rządowe, które generowały rozwój górnictwa i hutnictwa.