Wartość talara oszacowano na 8 złotych, co stanowiło 32 grosze srebrne lub 240 groszy miedzianych. Natomiast cenę dukata ustalono na 16 i ¾ złotego.

Nowy system monetarny nie zbiegał się z tym, który obowiązywał w państwach pruskich. Skutkowało to wywozem polskiego polskiego za granicę. Proceder zahamowała nowa stopa mennicza wprowadzona w 1787 r., według której z grzywny kolońskiej bito 83 i ½ złotego polskiego, a cenę dukata ustalono na 18 złotych polskich.

W początkowej fazie reformy monetarnej pieniądz wytwarzano w Warszawie i Krakowie. Dodatkowo bito monety w mennicach miejskich w Gdańsku i Toruniu oraz monety lenne kurlandzkie w Mitawie. Po krótkim okresie działalności mennice zamknięto pozostawiając jedynie mennicę w Warszawie, która produkowała pieniądz dla kraju bez podziału na koronny i litewski.