Panowanie Stanisława Augusta Poniatowskiego przypadło na okres niezwykle trudny dla Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Zastana przez króla niekorzystna sytuacja gospodarcza i polityczna, powiązana z coraz większą ingerencją państw ościennych nasilała jeszcze ten proces. W wyniku nieuregulowanych przez lata kwestii menniczych, w obiegu nadal znajdowały się emisje monet z poprzednich panowań, w tym z czasów Jana II Kazimierza, a także monety obce. Z uwagi na duże zróżnicowanie środków płatniczych, stosunki pieniężne na terenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów należały do skomplikowanych, a przez to niekorzystnych w wymianie handlowej.

W zaistniałej sytuacji Sejm elekcyjny w 1764 r. zobowiązał króla do otwarcia nowej mennicy i emisji dobrej monety (pacta conventa art. 45).

W myśl postanowień Sejmu król Stanisław August Poniatowski 10 stycznia 1765 r. powołał Komisję Menniczą, a 3 lipca tego samego roku nabył posesję przy ulicy Bielańskiej w Warszawie z pałacem Załuskich z przeznaczeniem na mennicę.

W uniwersale z 10 lutego 1766 r. ogłoszono nowy system monetarny oparty na grzywnie kolońskiej o wadze 233,812 g, z której bito 80 złotych polskich. Dokonano także podziału złotego na 30 groszy miedzianych lub 4 grosze srebrne.