Panowanie Zygmunta I Starego było dla mennictwa polskiego okresem niezwykle ważnym, ponieważ w myśl ordynacji menniczej z 16 lutego 1528 r. zdefiniowano złotego polskiego o wartości 30 groszy. Co prawda fizycznie złoty nie pojawił się w obiegu, ale odtąd wszelkie rozliczenia prowadzone były w złotym obrachunkowym. W czasie rządów Zygmunta I Starego pracowała mennica koronna w Krakowie, mennice miejskie w Gdańsku i Elblągu, mennica w Wilnie bijąca monety litewskie, mennica w Toruniu bijąca monety dla ziem pruskich i mennica w Królewcu produkująca monety lenne pruskie.